როგორ იქცა "ოლივიე" ქართული სურფირს მშვენებად?

ფოტო გადაღებულია მე-13 საუკუნის 80-იან წლებში, უცნობი ფოტოგრაფის მიერ

 

1121 წლის 12 აგვისტო იდგა, როცა დიდგორის ველზე თურქ-სელჩუკებთან ბრძოლა მოულოდნელად გამოცხადდა, მანამდე სამეფო არმიის მზარეული ბოსტნეულს ამზადებდა,

მეომრები ჯანსაღ კვებაზე ყავდათ, მოხარშეს, კარტოფილი, სტაფილო, კვერცხი, იქვე მჟავე კიტრის მწნილი ქონდათ, რომელიც იმერეთიდან, გეგუთის მიდაოებზე არსებული სასათბურე მეურნეობაში დაკრეფილი რჩეული შუშაკიტრით იყო დამზადებული და დამწნილებული, ეს ყველაფერი პატარა კუბებათ დაჭრილი, დამზადებული ქოდათ, სოფლის დედლის კვერცხი ათქვეფილი იყო უკვე გამზადებული შესაწვავად, ძმარი კახური ღვინისგან დამზადებული, კიტრი პომიდვრის სალათზე მოსასხმელად, ცერეცო და მწვაანილიც დაჭრილი ქონდათ, როცა შემოჰკრა ბუკი და ნაღარა მეომრებმა, იმის ნიშნად რომ ბრძოლა იწყებოდა, მზარეულმა ვეღარაფერი მოიფიქრა, ხაჭაპურზე საზრუნი აღარ ქონდა რადგან მთელი ღამე გაათია და დაცხობილი ქონდა, კლასიკა "იმერული", ათქვეფილი კვერცხის ცილას, ძმარი დაუმატა, ცოტა, მარილი და წიწაკაც გემოვნებით და ასე მიიღო მაიონეზი, მერე ეს ყველაფერი უკვე გამადებულ, მოხარშლ ბოსტნეულს გადაასხა, კარგად შეზილა ერთმანეთში და ასე მიიღო ოლივიე (ოსახელი - მზარეულის ცოლს ქვიებია თურმე და მის საპატივცემულოთ დაურქმევია ამ სპონტანური კერძისთვის) უცებ მიირთვა, ჯანსაღკვებას ნაჩვევმა კუნთმაგარმა ბიჭებმა აღნიშნული საკვები, აისხეს აბჯარი და მერე კი იცით რაც ქნეს... "ძლევაი საკვირველი" მოხდა, ხოლო იმ ახალწელს პატივისცემის ნიშნად, გოზინაყსა და იმერულ ხაჭაპურთან ერთად 1122 წელს ოლივიეთი შეხვდა სრულიად საქართველო.

მას შემდეგ ბევრი წელი გავიდა და ტრადიციას აღ ვღალატობთ, ამ ავთენტურ საკვებს ყოველ წელს ვამშვენებინებთ ჩვენს საახალწლო სუფრას,
შენიშვნა: შუბის ისტორიას მერე მოგიყვებით :)